Hálfdán
Stígur
Stígur hestur fagur heitir
á hófum þeysir upp um sveitir.
Að hestsins fjörum fífl eitt rak
og fíflið skellti sér á bak.
Byrjunin var bærileg
en blessað fíflið það var ég.
Ég ætlaðist til dyggða og dáða
en dýrið vildi öllu ráða.
Sté því Stígur trylltan dans
og stefndi ég til andskotans.
Hafði ég í hálsi kökk
er hestur tók á mikið stökk.
Í smástund skepnan griðin gaf
svo gat ég farið henni af.
Stóð svo upp og andann dró
en alsæll Stígur skellihló.
Miður vanur Vestfirðingur
veit þó núna hvað hann syngur:
„Dáðir og dyggðir verða að bíða
ef drengir kunna ekki að ríða.“
Eymdin
Eymdin er droll, engum góð,
engum holl, drepur móð.
Eymdin er bið, bið er töf,
þú bæklast við að grafa gröf.
Eymdin lætur þig leggjast niður,
langar nætur heyrist kliður.
Eymdin kallar á kvalahóp,
Þær koma allar og færa þér dóp.
Eymdin er rám og svolítið særð,
hún særist á tám um leið og þú hlærð.
Bölvið vil barnsins sál,
því býr hún til vandamál.
Hryggð er vefur vesaldar þinnar
og völdin gefur til eymdarinnar.
Eymdin er lögð til lýta þér
og lævís brögð hún nýtir sér.
Eymdin er hölt, hugsar gramt,
heldur völt en gengur samt.
Brosir þú hún bölvar hátt,
byrjaðu nú, svona smátt og smátt.
Eymdin hrapar, þú gafst henni gleði,
glórunni tapar, hún lagði hana að veði.
Eymdin með hræjum og kvöl leggst í kör,
kætumst og hlægjum við þá jarðaför.
Landsbyggðarstuðla
Í fámennu þorpi
í fangi æskunnar,
fjarri öllu sorpi
sýndarmennskunnar.
Léttur var þar andinn
og létt var flestra geð,
hégóma fjandinn
fáum yfir réð.
Auðvelt var frið að fá
þó fólkið væri á stjá.
Borgin leyfir varla spurn né spá.
Ég vildi ég væri sá
er var ég þá.
En sögu þorpsins lýkur
á þessari öld
ef flibbar Reykjavíkur
fá öll völd.
Auðurinn þrammar
í þeirri sóða vík,
sem að er til skammar
en skelfilega rík.
Þorpunum fer svo frá
fólkið og mölina á.
Þjóðin fer í fyrri tíma að spá:
„Ég vildi ég væru sú
er var ég þá.“