Spænski næringaskorturinn (Hóruhúsin í Fuengirola)
Ef eitthvað er heilagt hér á Spáni þá er það miðdegisverðurinn um tvöleytið. Hann er svo vel úti látinn að hver hnúfubakur væri velsæmdur af skammtinum. Þessi hefð er Spánverjum svo geðgróin að ef eitthvað misferst við máltíð þessa verða þeir styggir rétt einsog Eiður Guðnason þegar hann sér lélegan dagskrárlið í sjónvarpinu. Ef miðdegisverður er ekki kominn í maga um klukkan fjögur eru þeir beinlínis hættulegir.
Ég hef oft reynt þetta þar sem kona mín er spænsk og ég tek þessum miðdegisverði ekki hátíðlega þannig að stundum skolast þetta til hjá okkur. Nú síðast fór það þannig að við ætluðum að fá okkur miðdegisverð í bænum Fuengirola en fyrst varð ég að hitta danskan mann, sem stöðu sinnar vegna gat selt mér miða á leiki knattspyrnuliðs Málaga á vægu verði. Þekkti ég hann ekki en við höfðum sammælst um það á netinu að hittast á bar nokkrum til að ganga frá kaupunum. Við mættum þar klukkan hálf þrjú og var þá kona mín orðin viðskotaill. Hafði ég ekki áhyggjur af því þar sem reytt er fram tapas með hverjum drykk á bar þessum sem myndi seðja hungur hennar.
Sá danski reyndist vera ölkátur mjög og var orðinn kenndur þegar okkur bar að garði. Yfirvaraskegg hans var svo víðáttumikið að maður gat fengið það framan í sig ef hann leit skyndilega við. Þegar við fáum svo okkar vínglös gerir hann okkur þann grikk að stinga tapas okkar hjónakorna uppí sig. Meðan sá danski gægðist í glasið gaf konan mér eitt af þessum augnaráðum sem gera mann kvefaðan á augabragði.
Þegar sá danski var orðinn sérlega uppveðraður af öllum fjörefnunum trúir hann okkur fyrir því að hér í Fuengirola séu hóruhúsin alveg sérdeilis góð. Ég fékk hálsbólgu undan augnaráði spúsu minnar. Ekki léttist andrúmsloftið þegar hann býðst til að fara með mig út á galeiðuna og sýna mér þessi gæða gleðihús. Þá finn ég hvar klipið er harkalega í lærið á mér undir borðinu. Spænski næringarskorturinn var kominn að hættumörkum.